اندازه گیری جا به جایی سطح زمین بکمک تصاویر سنجنده terrasar-x با استفاده از تکنیک تداخل سنجی راداری

هدف از این تحقیق بهبود عملکرد تکنیک بازپراکنش کننده دائمی stamps با استفاده از داده های با نمونه برداری مکانی و زمانی بالای terrasar-x است. با ظهور چنین داده هایی تحولی عظیم در زمینه ی تداخل سنجی راداری صورت گرفته است. استفاده از تکنیک های مبتنی بر بازپراکنش کننده های دائمی در سال های اخیر در زمینه تداخل سنجی راداری بدلیل دارا بودن مزیت های فراوان نسبت به روش های متداول افزایش یافته است. در این میان تکنیک stamps دارای خصوصیاتی است که بنوعی آن را از سایر روش های موجود متمایز می نماید. عدم استفاده از پیش فرض های اولیه در مورد روند تغییر شکل و امکان استفاده از آن حتی در مناطق شهری از مزیت های قابل توجه این روش می باشد. اما در مناطقی که گرادیان تغیر شکل بالا است تکنیک stamps در مرحله بازیابی فاز دچار خطا گشته و تخمین درستی از نرخ جا به جایی و الگوی آن در اختیار نمی گذارد. این خطا ناشی از نقض شرط نایکوئیست در این مرحله، بدلیل فاصله زیاد نمونه برداری در بعد زمان و مکان داده های مورد استفاده، است. تاکنون روش های زیادی بمنظور بهبود الگوریتم ارائه گردیده است. اما بنوعی هرکدام محدودیت هایی را وارد روند پردازش می نمایند. از این رو برآنیم تا بتوانیم بجای تغییر در الگوریتم با تغییر داده مورد استفاده محدودیت ها و مشکلات موجود را از میان برداریم. استفاده از داده های terrasar-x بدلیل برخی ویژگیهای خاص این نوع داده ها می تواند تاثیر بسزایی در حل نمودن این مشکل داشته باشد. نرخ نمونه برداری بالا چه در بعد مکان و چه در بعد زمان کمک بسیاری در رفع مشکل بازیابی فاز در روش stamps می نماید. در این پروژه ابتدا تکنیک stamps برروی داده های terrasar-x اعمال گردید. سپس نتایج بدست آمده از آن با نتایج حاصل از داده های envisat موجود در منطقه مقایسه شد. سپس دادههای terrasar-x با استفاده از روش متداول تداخل سنجی راداری مورد پردازش قرار گرفتند. نتایج حاصل از دو روش stamps و تداخل سنجی راداری متداول با یکدیگر مقایسه گردید. در انتها بمنظور ارزیابی صحت نتایج از دادههای ترازیابی موجود در منطقه استفاده شد. پس از بررسی های انجام گرفته نتایج نشان می دهند که دادههایterrasar-x بمیزان قابل توجهی نتایج بدست آمده از میزان نرخ جابه جایی را نسبت به دادههای envisat موجود، در تکنیک stamps بهبود بخشیده اند و تا حد زیادی با نتایج بدست آمده از روش تداخل سنجی متداول همخوانی دارند. همچنین مقایسه نتایج بدست آمده از دو روش با داده های ترازیابی موجود صحت نتایج را تائید می نماید.افزایش چگالی نقاط بازپراکنش کننده دائمی شناسایی شده در تکنیک stamps از 210 به 2900 بازپراکنش کننده دائمی در هر کیلومتر مربع موجب در اختیار گذاشتن الگوی مناسبی از جا به جایی می گردد. همچنین افزایش نرخ بیشینه فرونشست برآورد شده در منطقه از 3 سانتیمتر در سال به 12 سانتیمتر در سال بهبود چشمگیری را در تکنیک stamps با استفاده از داده های terrasar-x در مقایسه با داده های envisat نشان می دهد.